Oranje Bosch

NRW staat voor geen remedie gedurende de tijd dat de patiënt in het ziekenhuis voor acute zorg in Den Bosch lag, een van de modernste faciliteiten in Orange County. De patiënt werd op 26 september 2009 met spoed naar het ziekenhuis gebracht, maar ging pas twee dagen later terug naar de eerste hulp. De patiënt werd vervolgens overgebracht naar een ander ziekenhuis aan de andere kant van de stad, dat een andere spoedeisende hulp heeft. Hoewel het ziekenhuis verschillende mensen in dienst heeft om voor hem te zorgen, verbeterde de toestand van de patiënt niet. Uiteindelijk werd de patiënt naar de improvisatievloer van het leger gebracht. Het was hier, op 30 september, dat het paar erachter kwam dat hun drie jaar oude zoon een schedelbreuk had.

De eerste behandeling gebeurde op de bereden, met behulp van de robot. Vanwege zijn hevige pijn werd de humane machine gebruikt om tractie uit te oefenen op de revalidatie-eenheid. Met de hulp van Tom, geholpen door een omvangrijke cinerggy-machine, verloor John een deel van zijn mobiliteit; de bezorgde verpleegster herinnerde de artsen er echter aan dat John een helder en intelligent kind was. Na een paar dagen verloor John alle tekenen van lopen. Op dit punt moest de augmentatieve knievervanging worden gedaan. De artsen wilden echter wachten tot het bot bemiddeld, wat meer tijd zou toevoegen voor de succesvolle revalidatie. Hoewel het bemiddelingsproces tot een jaar had kunnen duren, wilden de artsen kijken of er een alternatieve oplossing was.

Een paar weken nadat het trappen was voltooid, werd John wakker en raakte in de war. Hij liep korte afstanden voordat hij stopte en begon te hinken. Tom, hierdoor opgewonden, begon het ziekenhuis op de vijfde verdieping te triage. Ondertussen kwam icksha de trap af om te vertellen dat ze medicijnen had ingenomen en zich misselijk voelde. Ze ontvouwde een doorschijnend scherm, trok een stuk golfijzer uit een leren tas en bood het aan de menigte aan. Hier liet ze de portemonnee en het strijkijzer vallen. Het publiek werd wild! Als dankgebaar bood de behandelend verpleegster het stuk ijzer aan aan elke persoon in de triageruimte. Binnen drie minuten had iedereen een stuk ijzer gekregen. Velen brachten voedsel voor de bemanning mee, wat op zich al een bewijs was van de ijzervoorraad die de lokale economie kon leveren.

Later klaagde John over tintelingen in zijn tenen en enkels, maar de artsen keurden dit goed omdat de meeste schade aan zijn oogzenuw zat. Na de Visie Scan vertelden de doktoren John dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Ook zou hij geen wandelstok, krukken of loophulpmiddelen kunnen gebruiken. Zijn lichaam was volledig verlamd.

Terwijl hij medicijnen uit zijn bovenste la haalde, hief John zijn linkerarm op naar het dak van de onderzoekskamer. Vervolgens pakte hij een rol kaarten en schreef één voor één de woorden “Dokter”, “ristrodiogram” en “opsy” op de kaarten. Daarna herschikte hij de kaarten, doorstreepte hij met een stift en schreef haastig de namen van zijn vele artsen op. Ten slotte begint hij te lezen van een stuk papier dat op de tafel van de onderzoekskamer is geplakt. Hij wilde verlost worden van deze aandoening die erger leek te worden.

Dan komt Johns moeder de kamer binnen. Ook zij heeft een lijst met medicijnen in haar hand en vertelt John dat ze heeft gelezen dat hij deze medicijnen nodig heeft om zijn ziekte te behandelen. Ze voegt eraan toe dat ze ook heeft gehoord dat hij niet snel meer zal lopen. De twee delen een blik en vertrekken dan.

Later wordt het nieuws slechter. Het lijkt erop dat John heeft geleerd dat hij niet meer zal lopen. De neuroloog bevestigt dat hij door de verlamming weliswaar zijn tenen en vingers kan bewegen, maar zijn bovenlichaam niet. Bovendien is zijn ruggenmerg beschadigd. Hij zal een mislukte operatie ondergaan en dan nog een andere operatie ondergaan. Het resultaat is dat het lichaam van John last heeft van compressie van het ruggenmerg.

Op dat moment verandert het verdriet van de familie in woede. Wie weet hoeveel slapeloze nachten de vrouw en dochter van John al hebben moeten doorstaan ​​vanwege deze uitkomst. Maar het enige dat zeker is, is dat deze familie dit probleem niet van de ene op de andere dag zal zien.

Wie weet? Dit zou het begin van het einde kunnen zijn voor John.

Eén ding waarvan ik denk dat het ons allemaal helpt, is om in nauw contact te blijven met degenen die leven. Als je ziek bent, stuur dan bloemen of kaarten. Als je te zwaar bent, sluit je dan aan bij een groep of meld je aan bij een sportschool. JE KUNT HET ELKE TIJD VAN HET JAAR GELUKKIG MAKEN!

Onthoud… Maak het leuk

Ruim je act op

Leer dansen

Bezoek je favoriete bakkerij

Vertel grappige grappen

Reachiver

Waardeer anderen

En blijf gewoon bij de les.

Dat deed mijn katholieke zusterwerkster bij Universal Care Center. Ze zou ongeveer drie boze patiënten per dag ontvangen.